Er was in de Gouden Eeuw maar een stad in Holland die zich enigszins kon meten met Amsterdam en dat was Leiden. De Nederzetting die in de 11de eeuw was ontstaan rondom de mysterieuze burcht, volgens sommigen gebouwd door reuzen, groeide in de 17de eeuw uit tot een van de belangrijkste textielcentra van Noordwest Europa. Het Leidse laken werd naar alle windstreken geëxporteerd, van Azië tot aan Zuid Amerika. De stad werd verfraaid met vele gebouwen die de nieuwe status tot uitdrukking moesten brengen. In deze wandeling worden de opkomst, bloei en ondergang van Leiden aan de hand van vele grotere en kleinere monumenten besproken.
Verborgen achter de gevels liggen verschillende hofjes, groot en monumentaal, klein en intiem. Vanaf de late middeleeuwen stichtten de kerk, de stad of particulieren de hofjes ter huisvesting van de hulpbehoevenden. In veel gevallen ging het hier om arme weduwen die in een hofje gratis onderdak verkregen. Opgenomen in de sbeschermde gemeenschap van het hofje werden de laatste jaren van hun leven op godsvruchtige en godvrezende wijze doorgebracht. Woonden de armen in kleine bescheiden hofjes, nette burger dames bewoonden de meer monumentale hofjes. Een monumentale poort, een mooie tuin, een prachtige waterpomp en een keurig schoon geschrobd straatje gaven de dames in de herfst van hun leven het beoogde aanzien.